Binibining Pamantasan: Swimsuit Prelude

(Part two of the Binibining Pamantasan: Backstage Exclusives)

Maingay na ang crowd sa Auditorium, hihintay na magsimula ang Binibining Pamantasan. Hindi kami makakapagsimula nang wala ang Scholars Inc. Sila kasi ang backup dancers ng mga kandidata sa opening number. Para kong magha-hyperventilate.

Buti na lang at dumating din agad ang mga dancers. Pina-exit ko na ang mga kandidata sa backstage. Sa audience entrance kasi sila papasok. Nakaposisyon na ang Scholars Inc. Ready na ang lahat. I started the countdown. Three, two, one... Play music.

At sa pag-alingawngaw ng kantang Labels or Love ni Fergie, halos sumabog ang auditorium sa ingay ng audience. Sinisigaw ang pangalan ng mga kolehiyo nila. Blessing in disguise ito, dahil ang mga dancers parang nagre-rehearse lang sa ingay ng counting at batuhan ng instruction sa stage.

It was a delight to watch the candidates dance along. Ang gaganda nilang lahat in their New York Fashionista/Couture Look. Perfect ang opening number. Syempre, sa akin nag-originate ang concept nito e. Walang pakumbaba kong inaangkin, hahaha. But I have to give it to whoever did the choreography. Simple at madaling sabayan.

It was a four minute opening number. Pagkatapos ay bihis na agad ang mga kandidata sa kanilang swimsuit. The hosts, meanwhile, explained the mechanics of the competition and introduced the judges. Sina Miss CME, CHD CPT and CAUP ang pinaka-mabilis kumilos. Pinaka-makupad si Miss CN, CET, at CMC. In fairness, sexy ang mga kandidata. They all looked gorgeous in their blue swimwear. I'm sure a lot of guys would have wanted to trade places with me at that moment. Propesyunal naman ang lahat backstage kaya walang malisya at hiya-hiya.

Nang marinig kong patapos na ang mga host sa pagpapakilala ng mga judges, nag-roll call na ulit ako ng mga kandidata at pinapwesto ko na sila. I gave the signal to the technician na i-play na ang music. Pagpasok ni Miss CN in her swimsuit, dumagundong ulit ang buong auditorium. In the university's forty-three years of existence, ngayon lang nagkaroon ng swimsuit round ang isang school-organized pageant.

Binibining Pamantasan (The Backstage Exclusives)

Alas-sais na ng gabi, hindi pa rin tapos ang Dance Mania sa PLM Field, kahit maputik ang lupa at umuulan-ulan pa rin.

Samantala, sa labas ng auditorium, galit na ang may dalawang daang tao na gusto nang pumasok at manood ng Binibining Pamantasan. Sabi kasi sa mga posters, 4:00 pm daw ang simula. I had an ominous feeling that the lack of crowd control might start a domino effect of kapalpakan. So, instead of sitting in the audience to watch the show, I went backstage to restore order.

Wala pa ang contestant number 3, si Miss CHD, pagdating ko sa backstage. Si Miss CMC hindi pa nakakapag-makeup, kasi hinihintay pa si Toni, na nagho-host ng Dance Mania. Strictly one P.A. lang ang allowed per contestant, pero yung ibang kandidata may batalyon ng mga stylist. In short, the backstage situation is a disaster.

So I called Mark, the Director and Head Organizer. Sabi ko sa kanya, kelangan ng drastic measures para ma-avert ang krisis. Binibining Pamantasan kasi ang culminating event at ang sobrang inaabangan ng lahat. Hindi ko papayagan na ma-disappoint ang audience by giving them a show na kalat-kalat.

First thing I did was set the deadlines. I gave the organizers thirty minutes before we go open house. Nilagyan ko rin ng doorman ang backstage para wala nang labas-masok at ma-enforce ang rule na one P.A. per candidate only. Then, I asked Mark to rehearse the blockings one last time. Hala, walang markers on stage. Tantyahan ang pwesto ng mga kandidata. Ako pa ang nagdikit ng masking tape sa sahig para masigurong maganda ang blocking ng mga girls later.i ang alloted, at may specific area kung saan sila uupo.

Yung mga headset/walkie-talkies na binigay ko sa mga stage managers, hindi nagagamit ng maayos. So I instructed Maan and Mark how we can maintain steady and clear communication all throughout the show. I also did a pep talk sa mga guests na nauna nang pinapasok sa auditorium, para hindi naman sila mainip. Yung iba kasi, nandun na since 4:00 pm. Finally, I made a company call and instructed all the student council officers present that time kung paano ima-marshall ang mga tao pagpasok. 35 seats per college lang kasi.

At around 6:40 pm, nag-open house na kami. Backstage, pinag-ready na namin ni Maan ang kandidata. Ako ang tao sa stage right, si Maan sa stage left. May pahabol pang problema. Wala pa ang mga dancers ng Scholars Inc. E sila ang opening number. Pinataakbo ni Mark si Maan para sunduin sila. Nakupo! Nakapasok na lahat ng tao, ready na rin ang mga kandidata. Mga dancers na lang ang wala.

Paano kami mag-uumpisa ngayon nyan?

(may karugtong pa...)

Robbed and Back To Zero

Magsha-shopping sana ako last Friday. Pagtingin ko sa wallet ko, wala na yung atm card dun. Medyo nag-worry na ako. Baka naiwan ko kasi sa office or nailapag ko sa kwarto. I tried to remember kung kelan ko huling ginamit. I checked the receipt which I kept from my last transaction. May 29 pa, eight days ago pa. I started to panic.

Pag-uwi ko, hinanap ko agad sa mga gamit ko sa kwarto yung atm card. Wala akong nakita. Yung kabog ng dibdib ko, sobrang lakas na. Lahat kasi ng savings ko ay accessible sa atm card na yun.

Nung di ko na talaga makita, I decided to call the customer service of the bank. I was praying na sana ay secure pa rin yung account ko. But I was in for some really bad news.

Ang sabi nung nakausap ko, there had been several withdrawals as far back as June 2. Ang total daw ng na-withdraw ay P70,000. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Kahit nakaupo ako ay naramdaman ko ang panghihina ng mga tuhod ko.

I also found out na last ten transactions lang ang namomonitor ng customer service. So there’s no way of telling kung P70,000 lang ang na-withdraw o mas higit pa. Worst case scenario, baka nalimas na lahat ng savings ko sa account.

I was so shocked. Ilang araw na palang wala ang atm card sa wallet ko. Hindi ko napansin kasi may cash pa ako na nahuhugot.

Hanggang ngayon, di ko pa rin lubos akalain na mangyayari sa akin ito. Lahat ng pinagpaguran ko sa GMA at sa PLM, naglahong parang bula.

Ang masakit pa, alam nungg magnanakaw ang pin ko. Ibig sabihin, it’s somebody close to me. It could very well be one of my staff sa office. Sobrang sama tuloy ng loob ko. I felt betrayed. Binalewala ang tiwala at pakikisama ko.

I don’t know how I will be able to manage my finances now. Ang dami pa namang umaasa sa akin. I still have my jobs, but I don’t feel secure at all.

It’s like starting from zero.