PASKO PAKSIW
Natatandaan ko pa how excited I was nung unang lumabas sa Finale ng Asian Treasures yung mga ideas at suggestions ko. I felt na naging importanteng bahagi ang mga yun nung last episodes ng show. Although I didn’t write the script, I was proud na nakatulong ako para tumakbo yung kwento.
Fast forward, five months later. After missing the chance to write Week 6 of Zaido, my headwriter finally gave me my biggest break – he assigned me to write Week 13. Ako ang gagawa ng buong treatment at susulat ng five-day script! Oh my God!!! This is it! Writer na talaga ako!
Pero hindi pala ganun kadali. Nung umpisa, nahirapan akong gawin yung Sequence Treatment. Eto bale yung framework ng script, parang outline o summary ng mga mangyayari sa kwento. When I presented my first draft, ang daming portion ang nabaril (pinabago or pinatanggal) during our brainstorming session. So I had to revise.
At that point, wounded na ang confidence ko. I was beginning to question kung kaya ko ba talagang gawin yung script gayong treatment pa lang ay parang gusto ko nang sumuko. It didn’t help na sumasabay pa ang trabaho ko bilang Executive Secretary sa PLM. It took me a couple of days bago ko nasubmit yung second draft.
I was both anxious and terrified na malaman kung paano tatanggapin ni Sir Don ang revisions na ginawa ko. But when I read his comments, medyo nakahinga na ako ng maluwag. Walang negative comments at konti na lang ang pinapabago. Nakatulong din yung pag-uusap namin sa telepono. He made me feel at ease, na everything will be okay at walang dahilan para mag-worry ako ng husto. Bumalik na ulit yung confidence ko.
I started writing the script on Saturday. Hala! Hindi pa pala tapos ang kalbaryo ko. It took me almost a week bago matapos. Nasagasaan pati yung pag-akyat ko sa Baguio with a group of friends. Araw ng Biyernes ay tarantang-taranta na ako. I promised to submit the finished script that day. Alas-onse pasado na ng gabi nang matapos ako sa pagsusulat. Hindi na tuloy kami nakapag-dinner ng friends ko.
Nakupo! Lagot ako kay Sir Don. Tapos, yung Program Info ng Week 11 na ako rin ang dapat gumawa, hindi ko pa nasisimulan. I read the finished script over and over again. Satisfied naman ako sa final output. Although Sir Don didn’t really give me a deadline, I made a promise kasi that I’d send it on Friday. Kaya sobrang guilty ako when I emailed it to him Saturday morning.
He called me Saturday night. Akala ko papagalitan niya ako. Super apologize ako. Pero hindi pala yun ang reason kaya siya tumawag. May itinanong lang siya, something for our new project Babangon Ako’t Dudurugin Kita. Imagine my relief. After that call, nakapag-enjoy na rin ako sa wakas in Baguio.
Based sa initial calculations ko, papatak ng December 17 to 21 ang Week 13. Pero dahil sa pag-eextend ng airing ng mga previous weeks, na-push yung sinulat ko to December 24 to 28. Sir Don congratulated me after he read the script. Meron lang siyang minor revisions. Sabi niya, “not bad for a beginner.” Nakakataba ng puso. Nakalimutan ko lahat ng hirap na pinagdaanan ko para gawin yung script. Looking back, it was a learning experience. Ite-treasure ko yun for the rest of my writing career.
I was overwhelmed when I watched the episodes I wrote on TV. It started airing on Christmas Eve. I was in awe. Five months ago, isang pangarap lang ang makapagsulat for a show. Now, it is finally a reality.
Paulit-ulit akong nagpapasalamat kay Sir Don sa ibinigay niyang tiwala sa akin at sa pagiging mabuting kaibigan at mentor. Sa Christmas message niya sa akin, sabi niya he’s looking forward to my full bloom as a writer in 2008. Don’t worry Sir Don, patuloy akong magsisikap. I will strive really hard to continue improving. Hindi kita bibiguin (naks! Hehehe).
Sa family ko na mini-fans club ko, salamat sa mga compliments at sa umaapaw ninyong pagmamahal sa akin. You have always believed in me. Mas nai-inspire ako dahil alam kong nandyan kayo lagi for me.
Sa mga kaibigan ko, sa Magwayen, sa Tugon, sa OPres, sa GMA, maraming salamat din sa lahat ng suporta, paalala at pangaral. Kayo ang pinagmumulan ng mga kwento ko. Kayo ang dahilan kung bakit sa dami ng mga nararating ko ay patuloy akong bumabalik at tumatapak sa lupa.
Lord, salamat po sa talent. Salamat sa pagtuturo sa akin ng landas na ito. Napakabuti mo, napakaraming blessings ang dumadating sa buhay ko. Alam ko po na madalas ay pasaway ako. Pagpasensyahan nyo po sana ako. Babawi na lang po ako.
Sa mga bumabasa nito na may pangarap, wag kayong matakot na sumugal o tumaya. Wag kayong susuko hanggat di nyo nararating ang gusto nyo marating. Wala nang mas sasaya pa kesa sa gumising isang umaga na alam mong ipinaglaban mo ang pangarap mo at nakamit mo ito.
Masaya ako dahil ipinaglaban ko ang pangarap ko. At nakamit ko ito.
Fast forward, five months later. After missing the chance to write Week 6 of Zaido, my headwriter finally gave me my biggest break – he assigned me to write Week 13. Ako ang gagawa ng buong treatment at susulat ng five-day script! Oh my God!!! This is it! Writer na talaga ako!
Pero hindi pala ganun kadali. Nung umpisa, nahirapan akong gawin yung Sequence Treatment. Eto bale yung framework ng script, parang outline o summary ng mga mangyayari sa kwento. When I presented my first draft, ang daming portion ang nabaril (pinabago or pinatanggal) during our brainstorming session. So I had to revise.
At that point, wounded na ang confidence ko. I was beginning to question kung kaya ko ba talagang gawin yung script gayong treatment pa lang ay parang gusto ko nang sumuko. It didn’t help na sumasabay pa ang trabaho ko bilang Executive Secretary sa PLM. It took me a couple of days bago ko nasubmit yung second draft.
I was both anxious and terrified na malaman kung paano tatanggapin ni Sir Don ang revisions na ginawa ko. But when I read his comments, medyo nakahinga na ako ng maluwag. Walang negative comments at konti na lang ang pinapabago. Nakatulong din yung pag-uusap namin sa telepono. He made me feel at ease, na everything will be okay at walang dahilan para mag-worry ako ng husto. Bumalik na ulit yung confidence ko.
I started writing the script on Saturday. Hala! Hindi pa pala tapos ang kalbaryo ko. It took me almost a week bago matapos. Nasagasaan pati yung pag-akyat ko sa Baguio with a group of friends. Araw ng Biyernes ay tarantang-taranta na ako. I promised to submit the finished script that day. Alas-onse pasado na ng gabi nang matapos ako sa pagsusulat. Hindi na tuloy kami nakapag-dinner ng friends ko.
Nakupo! Lagot ako kay Sir Don. Tapos, yung Program Info ng Week 11 na ako rin ang dapat gumawa, hindi ko pa nasisimulan. I read the finished script over and over again. Satisfied naman ako sa final output. Although Sir Don didn’t really give me a deadline, I made a promise kasi that I’d send it on Friday. Kaya sobrang guilty ako when I emailed it to him Saturday morning.
He called me Saturday night. Akala ko papagalitan niya ako. Super apologize ako. Pero hindi pala yun ang reason kaya siya tumawag. May itinanong lang siya, something for our new project Babangon Ako’t Dudurugin Kita. Imagine my relief. After that call, nakapag-enjoy na rin ako sa wakas in Baguio.
Based sa initial calculations ko, papatak ng December 17 to 21 ang Week 13. Pero dahil sa pag-eextend ng airing ng mga previous weeks, na-push yung sinulat ko to December 24 to 28. Sir Don congratulated me after he read the script. Meron lang siyang minor revisions. Sabi niya, “not bad for a beginner.” Nakakataba ng puso. Nakalimutan ko lahat ng hirap na pinagdaanan ko para gawin yung script. Looking back, it was a learning experience. Ite-treasure ko yun for the rest of my writing career.
I was overwhelmed when I watched the episodes I wrote on TV. It started airing on Christmas Eve. I was in awe. Five months ago, isang pangarap lang ang makapagsulat for a show. Now, it is finally a reality.
Paulit-ulit akong nagpapasalamat kay Sir Don sa ibinigay niyang tiwala sa akin at sa pagiging mabuting kaibigan at mentor. Sa Christmas message niya sa akin, sabi niya he’s looking forward to my full bloom as a writer in 2008. Don’t worry Sir Don, patuloy akong magsisikap. I will strive really hard to continue improving. Hindi kita bibiguin (naks! Hehehe).
Sa family ko na mini-fans club ko, salamat sa mga compliments at sa umaapaw ninyong pagmamahal sa akin. You have always believed in me. Mas nai-inspire ako dahil alam kong nandyan kayo lagi for me.
Sa mga kaibigan ko, sa Magwayen, sa Tugon, sa OPres, sa GMA, maraming salamat din sa lahat ng suporta, paalala at pangaral. Kayo ang pinagmumulan ng mga kwento ko. Kayo ang dahilan kung bakit sa dami ng mga nararating ko ay patuloy akong bumabalik at tumatapak sa lupa.
Lord, salamat po sa talent. Salamat sa pagtuturo sa akin ng landas na ito. Napakabuti mo, napakaraming blessings ang dumadating sa buhay ko. Alam ko po na madalas ay pasaway ako. Pagpasensyahan nyo po sana ako. Babawi na lang po ako.
Sa mga bumabasa nito na may pangarap, wag kayong matakot na sumugal o tumaya. Wag kayong susuko hanggat di nyo nararating ang gusto nyo marating. Wala nang mas sasaya pa kesa sa gumising isang umaga na alam mong ipinaglaban mo ang pangarap mo at nakamit mo ito.
Masaya ako dahil ipinaglaban ko ang pangarap ko. At nakamit ko ito.
No comments:
Post a Comment